Rozdział 10.

Nie wiem co się ze mną dzieje. Nie mogę zebrać myśli. Jest godzina 2:30 a ja jeszcze nie śpię. Dlaczego przejmuję się jakąś fanką, która zrobiłaby wszystko by być na moim miejscu.
Wyszłam z pokoju i skierowałam się w stronę drzwi do pokoju Harry'ego. Stanęłam przed nimi i cicho zapukałam po czym nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.
-Harry... - wyszeptałam niepewnie.
-Tak?- powiedział niewyraźnie, zaspanym głosem. 
-To ja, Zoe... -Zdążyłam powiedzieć a chłopka od razu zerwał się na równe nogi.
-Co się stało?- zapytał zapalając nocną lampkę.
-Nic... Nie wiem... Nie mogę sobie znaleźć miejsca.- jąkałam się.
-Cały czas przejmujesz się tą fanką? -spytał niepewnie, a ja pokiwałam twierdząco głową.
-Wiem, że to może głupio i dziecinnie zabrzmi, ale mogę spać dziś z tobą? - dodałam po chwili.
-No jasne- odpowiedział uśmiechnięty od ucha do ucha i poklepał miejsce obok siebie.
Położyłam się obok Harry'ego a on przysunął się jeszcze bliżej mnie, tak że nasze ciała się stykały i okrył nas kołdrą.
-Dziękuję- wyszeptałam.
-To ja Ci dziękuję. I nie martw się już, będzie dobrze. Spróbuj zasnąć.-Pocałował mnie w głowę.-Dobranoc.
-Dobranoc.

Oj Harry, Harry, dlaczego robisz złudną nadzieję Zoe? Przecież teraz będzie już coraz gorzej.

Otworzyłam oczy i pierwsze co ujrzałam to słodko śpiący Styles. Mogłabym się codziennie budzić z takim widokiem. Dokładnie analizowałam wzrokiem każdy kawałek jego twarzy. Wyglądał idealnie. 

-Wiem, że jestem przystojny i nie możesz mi się oprzeć.- wymamrotał cały czas mając zamknięte oczy.

-Pff... Niby skąd ten pomysł?

-Już od dobrych kilku minut mi się przyglądasz.- otworzył swoje zielone oczy.-I tak, nie śpię już od jakiegoś czasu.- uśmiechnął się pokazując swoje białe zęby.

-Jesteś okropny!- zaśmiałam się i szturchnęłam go w ramię. Chciałam wstać, ale chłopak złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.

-A może jakiś buziak na "dzień dobry"?- poruszył  zabawnie brwiami.

-A co jeśli nie?

-Nie puszę Cię.

Nachyliłam się i chciałam pocałować go w policzek, ale momentalnie przekręcił głowę. Nasze usta się spotkały i niewinny pocałunek przerodził się w coś namiętnego.

-Wydaje mi się, że tego nie można nazwać buziakiem na "dzień dobry"- powiedziałam gdy tylko się od siebie oderwaliśmy.

-Mi się podobało.- zaśmiał się.

Włączyłam laptopa i zalogowałam się na Twittera. Szybko jednak tego pożałowałam. Dostałam mnóstwo wiadomości i to nie takich, które chętnie czytam i odpisuje. Nie. Wręcz przeciwnie. Po takich wiadomościach mam ochotę walnąć pięścią w ścianę. 

"Za kogo ty się wgl uważasz? Jesteś zwykłą dziwką!"

"Myślisz, że jak twój ojciec współpracuje z One Direction to możesz sobie każdego zaliczyć?"

"Suka. Kto następny? Niall czy Liam?"

"Taki ktoś jak ty nie zasługuje na to by żyć!"

"Jesteś zerem! Zgiń!"

Czytając te wszystkie wiadomości czułam jak łzy lecą mi ciurkiem po twarzy. 

Zadawałam sobie tylko jedno pytanie "Dlaczego?" Co ja takiego zrobiłam, że te wszystkie dziewczyny życzą mi śmierci?  Jakie zaliczanie? Jak to "kto następny"? O co chodzi? Nic nie rozumiem. 

Mam ochotę zaszyć się w swoim pokoju i już nigdy z niego nie wychodzić. 

- - - - - - - - - - - - - - - - - 

Szczerze? Nie podoba mi się ten rozdział. Nie mam czasu żeby dłużej nad nim popracować, a nie chcę żebyście musiały znowu czekać dwa tyg na nowy rozdział. 

Napisałam jednopart z Niall'em, jak znajdę trochę czasu to go dodam. No właśnie, jak znajdę... Mam już dość szkoły, kompletnie nie mam na nic czasu.. Już nawet nie pamiętam kiedy wyszłam gdzieś ze znajomymi.. 

Jeśli czytasz- zostaw komentarz. 

Jeśli będzie duuużo komentarzy- nowy rozdział. ;)